De straten van Kathmandu....

Hier weer eens bericht vanuit het bijzondere Nepal!

Afgelopen maand heb ik veel mooie dingen meegemaakt. Maar voordat ik over mezelf begin, wil ik jullie graag meer vertellen over Nepal en dan met name Kathmandu!

Met organisaties als Unicef en de VN als vaste standplaats in Nepal, behoort dit land tot een derde wereld land. Hoe langer je hier zit, des te meer je dit ervaart. Hier zitten veel goede NGO’s, vrouwen-, community- en vrijwilligersprojecten die zich inzetten voor het welzijn van Nepal. Genoeg mensen met een hart van goud die mij inspireren en laten inzien dat materiële zaken niet het geluk bepalen in het leven.

In Nepal bestaat het kaste systeem. Dit betekent dat op het moment dat je geboren wordt, zo goed als vast staat welk toekomstpad je volgt. Het is een ingewikkeld systeem, maar om het in leken taal uit te leggen. Er zijn vier kaste: priesters, krijgers, handelaren & boeren en als laatste de untouchables. Elke kaste heeft zo’n zijn subkaste en je naam bepaalt eigenlijk uit welke kaste je komt. Kortom, als je Bhatta Brahmin heet, dan betekent dit dat je uit de priesters familie komt, want Brahmin staat voor de priesters kaste. Bhatta is je achternaam en refereert aan deze kaste en je subkaste. Voor de untouchables, laagste kaste, betekent dit dus dat je geboren wordt met weinig vooruitzichten. Schoenenpoesters, tailors, smits, maar ook straatkinderen en bedelaars vallen in deze kaste. Het zien van de straatkinderen gaat mij aan het hart. Als ik 's ochtends naar mijn werk loop in Thamel (toeristische deel van de stad), dan zie ik een afvalhoop van kinderen en honden op straat liggen. Als ik ‘s avonds na het stappen terug loop zie ik ze in steegjes liggen. De leeftijd varieert van 4 tot 15 jaar. De kinderen kan je beter geen geld geven, want de kans is groot dat ze er lijm van gaan kopen om op te snuiven. Deze kinderen hebben 2x het leven van mijn opa (die deze week 85 jaar is geworden!) achter de rug. Er bestaan diverse projecten voor deze straatkinderen. Het probleem is echter dat niet alle toeristen realiseren dat ze beter geen geld kunnen geven of melk (wat de kinderen vervolgens weer terugbrengen). Er zitten intelligente mannekes tussen en ze spreken soms beter engels dan menig verkoper. Dit was een simpele uitleg van de kaste. Daarnaast bestaan er nog de hill tribes. Bij een aantal hilltribes komen de overgrootouders oorspronkelijk uit Tibet en Mongolië. Deze stammen wonen met name in de berggebieden. Dit zijn mijn favoriete mensen. Zij hanteren andere gebruiken en rituelen. Soms overlapt het ook met de Nepali/Hindu cultuur. Tegenwoordig verandert er hier veel. De nieuwe generatie is veel opener, westers georiënteerd, liberaler, minder kaste georiënteerd, hipper (met name de Nepalese/Tibetaanse mannen mogen er zijn:-)(Mam, don’t worry, zal niet met een Nepalese/Tibetaan trouwen, op een berg gaan wonen met een geit en een koe als huisdier ;-))

In de straten van Kathmandu maak je veel mee. Je kan er boeken over schrijven. Zo heb je hier geen echte supermarkten zoals wij die kennen, maar meer kleine nijverheidswinkels. Ik denk dat 90% van de lezers spontaan vegatariër wordt als je de slager hier ziet. Zo staat de geit voor de deur en zo ligt de geit geslacht en al te koop. Eet smakelijk denk ik dan niet. Misschien is dat ook wel de reden dat ik hier een halve vega ben geworden. In de straten staan veel kleine tempels. Elke ochtend komen hier mensen naartoe om hun ritueel te doen.

Van de week heb ik ook een bijzondere ervaring meegemaakt. Ik stond ‘s ochtends te wachten voor de Indian embassy om mijn telex naar NL te regelen (moet eerst toestemming vanuit NL krijgen, voordat ik mijn visa kan aanvragen). Ik ging vroeg heen, want er worden maar een aantal mensen binnen gelaten per dag. Ik was nr 6., ik hoorde het de man nog goed zeggen. Ik ga zitten bij een eettentje met een kop thee en een boek ( het was namelijk pas 7.45 en de ambassade gaat om 9.30 open). Vervolgens komt er een auto hard aangereden, die de steeg naast de ambassade wilde inrijden. Het nieuwe koekblik reed tegen de Indian embassy aan. Karma, was de eerste opmerking van een Westerse man die als een of andere Indiaanse Goeroe gekleed was. Ofwel, actie=reactie. Maar goed, paniek uiteraard. Ik kreeg weer even een flashback naar mijn ongeluk. Toen verzamelden zich ook allemaal Nepalezen om mij heen, net als bij deze man het geval was. De man bloedde, maar het zag er niet heel ernstig uit, gelukkig maar. Oja, het gaat trouwens goed met mijn hand. Het is een duidelijk litteken, maar aan elke litteken zit een schoonheid. De schoonheid van dit litteken is Nepal en de bijzondere dingen die ik hier heb mogen meemaken. Maar goed na het ongeluk dacht ik rustig mijn thee te kunnen drinken en verder te kunnen lezen in het boek van de Dalai Lama, mijn nieuwe inspirator. Maar nee, nog geen 5 minuten na het ongeluk, komen er hordes politieagenten en Nepalezen richting de Indian Embassy aangerend. Wat bleek een staking. Wij werden met z’n allen het eettentje in geduwd en de rolluiken waren binnen no time dicht. Vervolgens moesten wij via de achterkant de ambassade in. Dit hield in dat ik een stuk terug moest lopen. Vervolgens komen we bij de counter aan, staat er een rij van hier tot Tokio. Bleek dat de rest gewoon via de vooringang naar binnen was gegaan. Sta je dan met je mondeling toezegging nr.6 te zijn. Toen dacht ik, het kan me niet schelen wat ze van mij vinden, maar ik ga niet vier uur in de rij staan voor mijn telex en ben ook niet voor niks zo vroeg opgestaan. Ik ben dus heel tactisch naar voren gegaan en gezegd dat ik nummer 6. was. Dit zijn normale zaken in Nepal.

Deze staking was nog niks vergeleken met een staking van een paar weken geleden. Toen was het hele land in strike ivm verhoging van de benzineprijzen en de prijzen van het openbaar vervoer. Staken doen ze hier niet zoals bij ons. Hier heb je roadblocks, veel vuurtjes, bomen omgooien en in de fik steken, stenen gooien tegen de politie. Kortom, een jongensdroom van elke 10-jarige.
Deze dag ben ik met Kyra, Anja, Pascal (laatste 2 zijn mijn roomies) op straat alles wezen verkennen. Wij 3 Nederlandse meiden voelden ons veilig, maar onze roomie Pascal from the UK voelde zich totaal niet op zijn gemak. Bij elke verzameling politiemensen kreeg hij het al spaans benauwd. Het was een aparte dag, alles was dicht en na de middag had de interim regering aangekondigd alles weer in te trekken. Misschien moeten wij dit in NL een keer proberen ipv politiek correct in Den Haag te gaan staan ;-).

Alles went in Nepal, zo kijk ik er niet meer van op dat ik niet elke dag een warme douche heb. Een creatieve oplossing is water koken en je haar in een teil water wassen. Elke zaterdag zie ik mijn Nepalese buren (volgens mij 2 gezinnen in een huis) hun kinderen op het dak wassen met een teil, gekookte water en zeep. Een ritueel dat elke zaterdag (= zondag voor de Nepalezen) wordt uitgevoerd. Doordeweek zie ik soms een van de vrouwen zich wassen op het dak met een Sari om haar heen. Dan realiseer je je hoe bijzonder dit land is.

Ook de powercuts van 2x 4 uur per dag wennen. Aan het begin erg frustrating, maar op den duur ga je met de Nepalezen mee en leer je er creatief mee omgaan. Echter stond van de week in de krant, dat de powercuts misschien 5 jaar lang 7 uur per dag gaan duren. Dit betekent voor de kleine ondernemers dat ze het lastig gaan krijgen. Grote organisaties hebben een generator, maar voor kleine ondernemers en vrijwilligersprojecten zijn dit te hoge uitgaven. Een generator kost al gauw 800 euro.

Ik denk dat ik genoeg over Nepal en Kathmandu verteld heb. Ik kan namelijk wel blijven doorgaan met het vertellen van bijzondere gebeurtenissen. Ik denk eerlijk gezegd dat niemand mijn blog dan meer gaat lezen. Nu nog even snel aantal dingen over mezelf! Alles gaat goed, geniet nog steeds elke dag. Het project m.b.t. de fair trade winkel loopt goed. Erg interessant om alle projecten langs te gaan en te zien hoe de producten gemaakt wordt. Daarnaast leer je veel over trading in Nepal, very interesting. Er zijn hier genoeg mogelijkheden, nadeel voor export is alleen dat Nepal niet aan het water ligt. Daarnaast is de politieke situatie hier zo onstabiel. Er is nu zelfs niet eens sprake van een “echte” regering, moeilijk voor te stellen voor ons. Dit maakt het opstarten van een onderneming hier lastig, daar tegenover staat wel dat de startkosten zeer laag zijn. Ik heb diverse ontwerpers ontmoet die hier hun lijn zijn begonnen. Voor 200 rupees (2 euro) heb je al een eigen ontworpen broek. Ik ga veel om met mijn mede-vrijwilligers en Kyra. Drie leuke en gekke meiden, waar ik al een paar keer flink mee op stap ben geweest. Dit verleer ik toch niet :-). Helaas wil mijn gezondheid niet echt meewerken in Nepal. Zo ben ik ondertussen alweer 2x ziek geweest.

Ik ga nu maar afronden, want het is een super lang verhaal geworden. Zal voortaan weer eerder en korter plaatsen. Merk nu dat ik toch wel weer veel te vertellen heb!

Heel veel liefs uit Kathmandu!