Een gelukkig, maar ook ongelukkig begin van 2008!

De beste wensen voor 2008 vanuit Kathmandu!

De afgelopen weken heb ik een aantal leuke gebeurtenissen meegemaakt, maar ook een aantal minder leuke.

Nepal bevalt me goed! Ik ben goed opgevangen bij mijn vrijwilligerswerk. Ik woon in een leuke buurt. Om de hoek is een heerlijke bakkerij, iets verderop een goede kaasboer (yes, ik kan weer kaas eten ;-)) en een lekker lunchcafe. Kortom niks te klagen. Ik word elke dag wakker met zon. Geniet hier elke ochtend op het balkon van, onder het genot van een zelfgemaakte cafe latte. Ik heb sinds een week een Indische fiets en een een Nepalees telefoonnummer (voor diegenen die behoefte hebben mij te sms`en of te bellen, 00977 9803615432) Oja, dit is geen KPN, houdt in dat je er soms niet meteen doorheen komt. Slechts 38 euro heb ik voor mijn nieuwe fiets betaald. Ik begin hier echt een leventje te krijgen. Dankzij Niek en Sam heb ik op korte termijn veel leuke en interessante mensen leren kennen.

Op de eerste dag kwam ik al in contact met de lokale slotenmaker. Ik was net in het appartement getrokken en gesetteld. Toen dacht ik: laat ik de buurt eens verkennen. Ik woon in een vrijstaand huis waar 2 appartementen in zitten. Beneden woont Niek en boven wonen Sam en Billie. En ik nu dan tijdelijk. Wat gebeurde er, ik sloopte het slot van de tweede deur. De entree van de twee appartementen. Gevolg was dan ook, dat ik hele middag geleerd heb hoe je een slot er uit moet slopen en hoe je er een nieuw slot in zet. En dat gaat niet zoals bij ons. Op zo`n moment denk je, lekkere eerste indruk. Maar goed, bleek dat ik niet de enige was die op zijn eerste dag zoiets meemaakte.

De volgende dag had ik het huis een weekje voor mezelf. Billie vetrok de dag nadat ik was aangekomen naar haar homecountry en Sam ging een weekje op vakantie. Samen met Niek hebben we een start gemaakt aan een van de projecten. Maar doordat kerst in deze week viel, waren we niet in staat om veel te doen. Kerst was super! Op de dagen zelf wist ik nog niet wat ik ging doen, maar ik heb 3 zeer geslaagde avonden gehad. Op kertavond heb ik gezellig met een clubje gegeten en daarna zijn we op stap gegaan. Tijdens het uitgaan kwamen we in contact met een groep Ieren. Ieren zijn idd echte masters in het drinken. Met de Ieren zijn we de avonden daarop ook op stap geweest. Dan kwamen er weer mensen bij, dan gingen er weer mensen naar huis. Je ontmoet zo snel mensen en niet alleen maar reizigers en vrijwilligers, maar ook mensen die hier een business hebben, zoals ontwerpers, die hier kleding laten maken. Deze mix is juist zo leuk. 1ste en 2de kerstdag heb ik aan een stuk door gevierd, vanuit de kroeg heerlijk ontbijten bij Helena`s. Het was een geslaagde kerst!

Een paar dagen na kerst voelde ik me niet zo fit. Op oudejaarsavond had ik een privediner met 16 mensen. Nepalezen vieren nieuwjaar niet zoals wij, dus geen vuurwerk, champagne, etc. Dit kom doordat zij hun eigen nieuwjaar hebben in april. Een reden voor hen om het toch een beetje te vieren is, omdat zij dan kunnen drinken. Vandaar dat alle expats, etc. privefeestjes geven. Helaas heeft voor mij de avond maar kort geduurd. Ik voelde me zo beroerd dat ik om 2330 lekker in mijn bed lag en sliep. De vooravond was gezellig, een heerlijk 3-gangen menu, oliebollen, champagne, dropshot, gluhwein, maar helaas moest ik het feest verlaten. Goed begin van 2008. De volgende dag toch maar even naar het ziekehuis voor de zekerheid. Ik had namelijk een een zeer dikke buik en darmproblemen. Aardige dokter David heeft me gecheckt en medicijnen gegeven. De eerste 2 dagen van 2008 lag ik dus op mijn bed.

Toen ik gisteren voor het eerst weer naar buiten ging, gebeurde er iets waar ik echt niet op gehoopt had. Ik werd aangereden door een busje. Ik reed op mijn fiets en keek over mijn schouder om, omdat ik wilde draaien. Binnen 1 sec. zaten er twee diepe sneeën in de bovenkant van mijn hand. Toen ik mijn spier en witte onderhuid zag, wist ik, dit is niet ok. Voor je het weet staan er tig Nepalezen om je heen die je willen helpen en kan je dat eigenlijk niet aan. Ze regelden een taxi en wilden me naar een ziekenhuis in Thamel sturen. Erg lief, maar ik wilde naar het ziekehuis om de hoek, waar ik net twee dagen geleden was geweest. Ik heb Niek gebeld, want zij was op mij aan het wachten. Zij was snel bij mij (voor mijn gevoel alleen niet). Je bent op zo`n moment ook in shock, mensen helpen je, hand ging omhoog, kreeg van een Nepalees een sjaal om het bloeden te stoppen, echt lief. Maar ik was zo blij toen Niek arriveerde. Snel naar het ziekenhuis. Dit ging allemaal heel snel. Voor ik het wist lag ik op een tafel, had de dokter een plastisch chirurg gebeld. Hij wilde het zelf niet hechten omdat er wellicht zenuwen of spieren geraakt waren. Het leek een eeuwigheid te duren voordat de plastisch chirurg er was. Hij kwam vanuit de andere kant van de stad en het verkeer is hier niet normaal. Uiteindelijk veel verdoving gekregen. Niek was gelukkig de hele tijd bij mij. Ze viel bijna flauw toen ze mijn wond open zag, ze dacht: dat kan nooit meer dicht. Maar gelukkig is alles goed gekomen. Ik heb geluk gehad met de wond en de plastisch chirurg dat hij beschikbaar was. Er zijn er namelijk maar twee in Nepal. Daarnaast ben ik ontzettend goed opgevangen door de clinic. Een van de doktoren had echt humor, dat was fijn. Daarnaast was ik zeer blij met Niek (erg handig dat zij hier ook reisleider is). Ik heb vannacht slecht geslapen doordat de verdoving ermee ophield. Niek en Sam zijn echte schatten, wat dat betreft heb ik het getroffen met hen hier. Morgen moet ik weer langs bij de clinic en over 2 weken mogen de hechtingen eruit. Ik hoop dat ik mijn portie voor 2008 wel gehad heb! Hopelijk voel ik me snel weer beter, want 7 januari staat een trip naar the last resort gepland. Daarnaast wil ik gewoon lekker aan de slag met mijn projecten in dit bijzondere land. Want bijzonder is het zeker, de mensen zijn super aardig en behulpzaam.

Vandaag ben ik precies 3 maanden op reis. Ik geniet nog steeds van alles, leer veel van anderen en over mezelf. Ik
kijk uit naar de mooie en bijzondere dingen die nog gaan komen. Gelukkig heb ik nog 5 maanden en een week te gaan!!!

Foto`s volgen later. Met één hand typen duurt al lang, laat staan foto`s verkleinen en erop zetten.

Liefs Isabel